W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002 ze zm.) wprowadza się następujące zmiany:

1/ dodaje się art. 6 ust. 1a w brzmieniu:

“Zabijanie psów i kotów w celu pozyskiwania produktu spożywczego lub jakiegokolwiek innego

produktu, jest zabronione”.

2/ art. 6 ust. 2 pkt 4 otrzymuje brzmienie:

“bicie zwierząt”;

3/ dodaje się art. 6 ust. 2 pkt 13 w brzmieniu:

“stosowanie obroży z kolcami, dławików i obroży elektronicznych oraz innych urządzeń

elektrycznych do tresury; stosowanie nylonowych kagańców uniemożliwiających psu ziajanie”;

4/ art. 6 ust. 2 pkt 14 otrzymuje brzmienie:

“trzymanie zwierząt na łańcuchach lub innego typu uwięzi”;

5/ art. 7 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

określenie “może być czasowo odebrane” zastąpione “zostaje czasowo odebrane”

6/ art. 7 ust. 1a otrzymuje brzmienie:

“Decyzja, o której mowa w ust. 1, podejmowana jest z urzędu lub na wniosek Policji, straży

gminnej (miejskiej), lekarza weterynarii lub upoważnionego przedstawiciela organizacji

społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt; pod rygorem

natychmiastowej wykonalności”.

7/ art. 7 ust. 3:

konieczność wprowadzenia dodatkowego zapisu umożliwiającego przedstawicielowi organizacji

społecznej, odebranie maltretowanego zwierzęcia w tym trybie; w przypadku gdy jego

właściciel lub opiekun, nie chce go wydać (nie chce wpuścić przedstawiciela na posesję).

Lub możliwość uzyskania nakazu sądowego w trybie natychmiastowym jak to jest

praktykowane w innych krajach, np. Wielkiej Brytanii.

8/dodaje się art. 6 ust. 2 pkt 16 w brzmieniu:

“obcowanie płciowe ze zwierzętami”;

9/ art. 9 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

“Kto utrzymuje zwierzę domowe, ma obowiązek zapewnić mu pomieszczenie chroniące je przed

zimnem, upałami i opadami atmosferycznymi, z dostępem do światła dziennego, umożliwiające

swobodę ruchu, odpowiednią karmę i stały dostęp do wody”.

10/ art. 9 ust. 2 zostaje uchylony.

11/ art. 11a ust. 1 otrzymuje brzmienie:

“Rada gminy przyjmuje w drodze uchwały program zapobiegający bezdomności zwierząt,

obejmujący w szczególności:

12/ art. 11a ust. 1 pkt 3 zostaje uchylony.

13/ dodaje się art. 11a ust. 1 pkt 4 w brzmieniu:

“identyfikację elektroniczną psów”.

14/ dodaje się art. 11a ust. 1 pkt 5 w brzmieniu:

“wprowadzenie dwustopniowego opodatkowania obywateli posiadających psy, to znaczy z

50% obniżką podatku za psy sterylizowane lub kastrowane”.

Dodatkowe:

1/ wyznaczenie nadzoru nad ustawą o ochronie zwierząt:

zwierzęta gospodarskie: Ministerstwo Rolnictwa;

zwierzęta dzikie i obce faunie rodzinnej: Ministerstwo Środowiska;

zwierzęta domowe, wykorzystywane do celów rozrywkowych, widowiskowych, filmowych, sportowych i specjalnych oraz utrzymywane w ZOO: Ministerstwu Spraw Wewnętrzynych i Administracji;

2/ wprowadzenie policji dla zwierząt działającej we współpracy z pro-zwierzęcymi organizacjami społecznymi - na przykład 3-osobowy oddział na każdy powiat.

 

Uzasadnienie                Poznań, 12 kwietnia 2011   

Zmiana 1: proponuję wprowadzenie ustawowego zakazu zabijania psów i kotów w celu pozyskania z nich smalcu, futer lub innych produktów. Wydawałoby się, że wystarczającym zapisem w ustawie jest  zapis z art. 6 ust. 1 zabraniający “nieuzasadnionego” zabijania zwierząt. Niestety ten zapis nie wystarczy. Świadczy o tym wydany przez sąd wyrok uniewinniający pewne małżeństwo zabijające psy siekierą w celu pozyskiwania i sprzedaży smalcu. Poza tym przypadki zabijania psów na smalec nie są przypadkami rzadkimi.

 

Zmiana 2: proponuję usunięcie zapisu czym nie wolno bić zwierząt i po jakich częściach ciała i pozostawienie tylko zakazu bicia zwierząt w ogóle. Obecny zapis zakazuje bicia zwierząt narzędziami twardymi i ostrymi a przecież bicie ich przedmiotami takimi jak pasy, liny, smycze, kable, sznury, pięści, itp jest równie okrutne. To samo z umieszczonym w tym punkcie wyszczególnieniem po jakich częściach ciała nie wolno bić zwierząt - bicie zwierzęcia po jakiejkolwiek części ciała jest okrutne i nie może być dozwolone. 

 

Zmiana 3: dotyczy wprowadzenia zakazu stosowania szkodliwych dla psów akcesoriów.

Obroże z kolcami i dławiki powodują ból a już z pewnością dyskomfort.    

Na uzasadnienie, że obroże elektryczne szkodzą zdrowiu psa cytuję wypowiedź behaviourysty: 

“”Stosowanie obroży elektrycznej u psa, może doprowadzić do wstecznictwa oraz zahamowania rozwoju. Niektóre psy po wprowadzeniu obroży elektrycznej zamykają sie w sobie, żyją w ciągłym lęku i poczuciu      zagrożenia, a poziom kortyzolu ( hormon odpowiadający za stres) gwałtownie się podnosi.  W efekcie pies   wykazuje zaburzenia emocjonalne oraz poznawcze i może zapadać na choroby spowodowane  osłabieniem systemu immunologicznego. U pewnych psów obserwuje się również napady paniki i agresji oraz uodpornienie na wstrząsy. Należy pamiętać,  że odczuwanie bólu i  jego natężenia jest sprawą indywidualną.

Obroże elektryczne posiadają potencjometr, ale skąd wiemy jaki jest próg bólu danego psa?””

Nylonowe kagańce uniemożliwiają psu ziajanie a tym samych naturalny sposób, w jaki pies się     chłodzi. Istnieje tu ryzyko udaru cieplnego. Psy nie posiadają gruczołów potowych na całym ciele tak jak ludzie, a tylko na opuszkach łap. Nie mają więc takiej możliwości oddawania nadmiaru ciepła z potem jak ludzie. Psy więc chłodzą się  głównie poprzez ziajanie.

 

Zmiana 4: proponuję wprowadzenie ustawowego zakazu trzymania psów na łańcuchach lub innego

typu uwięzi gdyż jest to w całkowitej sprzeczności z art. 5 ustawy o ochronie  zwierząt  o humanitarnym traktowaniu zwierzęcia. Art. 4 pkt 2 ustawy wyjaśnia pojęcie humanitarnego traktowania. W jego rozumieniu jest to “traktowanie z uwzględnieniem potrzeb zwierzęcia i zapewniająe mu opiekę i ochronę”. Trzymanie psa na łańcuchu (na uwięzi) jest zdecydowanie niehumanitarnym sposobem jego traktowaniem gdyż ogranicza psu możliwości niezbędnego dla niego ruchu co jest jego potrzebą nieodłączną jego gatunkowi. Poza tym jest sprzeczne z pojęciem “opieki” gdyż nie można mówić o opiece gdy się kogoś więzi. Ponadto, jest również sprzeczne z zapisem art. 4 pkt 15 mówiącym o “egzystencji zgodnie z potrzebami danego gatunku”. Uwięziony przy budzie pies nie ma możliwości egzystencji zgodnie z potrzebami swego gatunku.

 

Zmiana 5: słowo “może” pozostawia opcję wyboru burmistrzowi/wójtowi/prezydentowi a tym samym nie chroni całkowicie maltretowanego zwierzęcia czyli ochrona takiego zwierzęcia jest uzależniona od dobrej woli lokalnej władzy. Przykład: jeden z wójtów, na wniosek odbioru głodzonych psów odpowiedział mi: cyt.: “mogę ale nie muszę”. 

 

Zmiana 6: proponuję dodanie o rygoru natychmiastowej wykonalności gdyż gorzkie doświadczenie z przeszłości pokazało, że wielu wójtów i burmistrzów przeciąga w czasie procedury wydania decyzji odbioru cierpiących zwierząt. Podam tu szczególny przypadek: wójtowi Kamieńca Ząbkowickiego, wydanie decyzji odbioru psów zajęło aż rok i dwa miesiące a w tym czasie w pałacu rodziły się i masowo ginęły dziesiątki psów.

 

Zmiana 7: konieczne jest wprowadzenie przepisu umożliwiającego policjantowi, strażnikowi miejskiemu lub gminnemu oraz przedstawicielowi organizacji społecznej, odebranie maltretowanego zwierzęcia w trybie pilnym, w przypadku gdy jego właściciel lub opiekun nie chce ich wpuścić na posesję i wydać zwierzęcia.

Niestety moja znajomość przepisów nie jest wystarczająca aby taki przepis sformułować. Najlepszym wyjściem byłby zapis zobowiązujący Prokuratora Rejonowego (lub jak to jest w innych krajach, Sąd) do wydania nakazu wejścia na posesję i odebrania zwierzęcia.

 

Zmiana 8: proponuję dodanie tego wpisu gdyż niestety takie przypadki zdarzają się nierzadko. Uzasadnienie zakazu stosowanie takiego procederu nie wymaga, moim zdaniem, uzasadnienia.

 

Zmiana 9: proponuję zmianę określenia “swobodną zmianę pozycji ciała” na “swobodę ruchów” gdyż możliwość zmiany pozycji ciała nie zapewnia zwierzęciu ruchu, który jest  konieczny dla jego prawidłowego funkcjonowania.

 

Zmiana 10: proponuję uchylenie tego ustępu w związku z proponowanym nowym zapisem o zakazie stosowania łańcuchów i uwięzi.

 

Zmiana 11, 12, 13, 14: problem bezdomności nie maleje w naszym kraju lecz stale rośnie. Bezdomnych psów i kotów wciąż przybywa; schoniska są zapełnione po granice wytrzymałości. Powoduje to nie tylko cierpienia zwierząt lecz również stale rosnące potrzeby budżetowe na ich utrzymanie i leczenie.  Dlatego też niezbędne jest ustawowe zobligowanie gmin do uchwalania i przyjmowania programów zapobiegania bezdomności. Tak więc sterylizacja i kastracja oraz poszukiwanie nowych właścicieli dla zwierząt nie powinno być traktowane jak opcja do wyboru ale jako nakaz. Konieczna jest również obowiązkowa identyfikacja psów z jednoczesnym umieszczaniem informaji w centralnej bazie danych. Dwustopniowy podatek za psa dałby możliwość zachęty dla właścicieli aby sterylizowali i kastrowali swoje psy. Proponuję uchylenie zapisu o “usypianiu ślepych miotów” gdyż jest on sprzeczny z pojęciem humanitarnego traktowania zwierząt. To człowiek doprowadził do obecnego problemu nadmiaru psów i kotów tak więc jest to moralnym obowiązkiem człowieka aby sytuację tą doprowadzić do stanu normalności ale w sposób humanitarny. Uśmiercanie bezbronnych osesków jest zdecydowanie niehumanitarne gdyż nie tylko pozbawia życia istoty żywe ale również krzywdzi ich matkę, która cierpi psychicznie gdy straci swoje maleństwa. Uśmiercanie osesków jest sprzeczne z art. 1 ust. 1 ustawy gdyż osesek tak samo jak szczeniak (kociak) czy dorosły pies (kot) jest  zwierzęciem a więc istotą żyjącą, zdolną do odczuwania cierpienia. Usankcjonowane prawnie ich uśmiercanie, do dnia gdy nie otworzą oczu jest tylko umowne. Nie ma ani moralnej ani naukowej podstawy aby twierdzić, że osesek z dnia na dzień, przekształci się z “czegoś” co wolno uśmiercić w zwierzę, które należy chronić.

Ponadto obecny zapis w ustawie, umożliwia uśmiercanie osesków nie w celu ograniczenia populacji ale dla  korzyści właściciela. Przykład: spotkałam się z wieloma przypadkami, gdy ktoś celowo dopuszcza sukę a potem poddaje eutanazji wszystkie oseski płci żeńskiej a pozostawia szczenięta płci męskiej gdyż są łatwiejsze do sprzedania. Inny przykład: chce mieć dodatkowego pieska więc uśmierca resztę miotu (jeden ze znanych mi przypadków, dopuszczał trzykrotnie sukę i dwukrotnie poddał eutanazji całe mioty bo urodziły się tylko suczki a z trzeciego miotu pozostawił jednego pieska uśmiercając pozostałe 6 szczeniąt.

 

 

3smigelski

(Elżbieta Śmigielski,

Prezes Zarządu Fundacji

asystent społ. Posła na Sejm RP, Jakuba Szulca

tel.: +48 692 776 068

www.FundacjaMrunio.org)